मेरा कुछ सामान ...
मी चाललेय आपल्याच तंद्रीत..आपल्याच विचारात गुंग होऊन.. जग वाहतय आपल्या आजूबाजूला नेहमीप्रमाणे.. मी ही वाहतेय.. माझ्याही नकळत.. अचानक कोणीतरी मागून येऊन खांद्यावर हात ठेवतं.. स्पर्श ओळखीचा असतो.. खूप जुना.. माझ्याशी कधीकाळी एकरुप झालेला.. एक क्षण थबकल्याशिवाय मागे वळलं पाहिजे हे ही लक्षात येत नाही. आणि मागे वळून पाहताक्षणी झप्पकन चेहर्‍यावर रंग कोसळतात.. नाका डोळ्यात जातात.. संवेदना बधीर होईपर्यंत.. स्थळाकाळाचं भान नाहीसं होईपर्यंत.. ठसका लावुन गुदमरुन टाकतात तुझी आठवण येईपर्यंत..

तू ही तू.. तू ही तू.. सतरंगी रे...
तू ही तू.. तू ही तू मनरंगी रे....

गवसत नाहीयेस तू मला अजूनही..
तुझं भुलावणारं सौदर्य अजूनही माझ्या आवाक्याबाहेर..
माझ्यासोबत तुझं असणं प्रत्येक क्षणी,
आणि तरीही मधलं अफाट अंतर..

दिल का साया, हमसाया सतरंगी रे, मनरंगी रे
कोई नूर हैं तू , क्यों दूर हैं तू
जब पास हैं तू , एहसास हैं तू
कोई ख्वाब हैं या परछाई है, सतरंगी रे
इस बार बता, मुजोर हवा, ठहरेगी कहाँ...?

As they say there is only one way to love.. Crazily..

इश्क पर ज़ोर नहीं है, ये वो आतिश ग़ालिब
जो लगाये ना लगे, जो बुझाये ना बने..

तुझी ती नजर.. सगळे तट भेदून जाणारी..
अहं उद्धस्त करुन, नवा जन्म देणारी..
आता तुझ्यामुळे मिळालेलं हे तुझं आयुष्य..
माझं काय आहे यात?
तुझा गंध.. तुझा स्पर्श..
तुझं प्रेम.. तुझीच वेदना...

आखों ने कुछ ऐसे छुआ,
हलका हलका उन्स हुआ..
दिल को महसूस हुआ
तू ही तू... तू ही तू... जीने की सारी खुशबू
तू ही तू... तू ही तू... आरजू आरजू
तेरी जिस्म की आँच को छूते ही,
मेरे साँस सुलगने लगते है..
मुझे इश्क दिलासे देता है..
मेरे दर्द बिलगने लगते है..

तुझा गंध.. तुझा स्पर्श..
तुझं प्रेम.. तुझीच वेदना...
कानात रेंगाळणारे तुझे निरोप..
डोळ्यात उरलेली तुझी रुपं..
तुझ्या भासांत सरणारं माझं वास्तव..
की माझ्या वास्तवाला छळणारे माझेच भास?

तू ही तू.. तू ही तू...जीने की सारी खुशबू
तू ही तू... तू ही तू... आरजू आरजू
छूती मुझे सरगोशी से..
आँखो में घूली खामोशी से..
मैं फर्श पे सजदे करता हूँ ..
कुछ होश में कुछ बेहोशी से....

तुझ्याकडे जाणार्‍या वाटांवर हरवलेय मी आता..
इथे तू ही नाहीस आणि मी ही..
भोवंडून टाकणारा अंतराचा पसारा..
जगण्या- मरण्याचे असंख्य परीघ पचवून बसलेला...
मुक्कामी पोचण्याची सुतराम शक्यता नाही,
पण चालत राहिलं पाहिजे..
कारण वेडेपणा हाच इथे एकमेव न्याय..
अंतर तोडत रहाणं हा एकमेव पर्याय..

तेरी राहों में उलझा उलझा हूँ,
तेरी बाहों में उलझा उलझा..
सुलझाने दे होश मुझे,
तेरी चाहों में उलझा हूँ...
मेरा जीना जुनून, मेरा मरना जुनून...
अब इस के सीवा नहीं कोई सुकून...

इतर काही नाही तरी एक मुक्काम नक्की आहे..
एक शेवटची आशा..
शेवटचा धागा..
ती 'एक इजाजत'..
न मागता मिळू शकणारी..

मुझे मौत की गोद में सोने दे..
तेरी रूह में जिस्म डबो ने दे..
तेरी रूह में जिस्म डबो ने दे..
सतरंगी रे, मनरंगी रे....
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
रहमान-गुलजार जोडींचं सगळ्यात सुंदर गाणं कोणतं यावर मतभेद असतीलही पण सतरंगी रे त्यातल्या कोणत्याही टॉप लिस्ट मध्ये असेल हे नक्की.. शब्द.. सूर.. संगीत... कोणती गोष्ट आहे जी वेड लावत नाही? It literally haunts.. सुरुवातीचा आलाप ओळखीच्या स्पर्शासारखा.. आणि मग सुरु होणारं संगीत थेट ढकलून देतं मनाच्या खोळ तळाशी.. वेदनेचा सोहळा आहे ही रचना.. आर्त.. उत्कट.. वादळी... पुन्हा पुन्हा आणि परत पुन्हा वेडी होत आलेय मी या गाण्याने.. काय लिहिलय माहित नाही.. काय जाणवतय तेच अनुभवतेय फक्त...