"तुला काय वाटतं....?" त्याच्या पालथ्या पाठीवर बोटाने त्याचंच नाव कोरत तिने विचारलं..

"अं..?" कितीही शांत पडून राहिलो तरी आपल्याला जाग आल्याचं तिला नेमकं कसं कळतं या संभ्रमात तो हुंकारला..

"तुला काय वाटतं....? दु:खाविषयी?"

 "मला वाटतं तू ड्रामेबाज आहेस.."

"Say something you havent said before.. पण तुला जो ड्रामा वाटतो त्या गोष्टी, त्या भावना, तितक्या उत्कटतेने जगत असते मी, भोगत असते.. It's like schizophrenia. You might think its imaginary but its my reality."

आता मात्र कूस बदलून तिच्याकडे वळला तो. क्षणभर तिच्या डोळ्यात बघितलं, कावर्‍याबावर्‍या झालेल्या तिच्या नजरेला बांधून घेतलं स्वतःशी आणि म्हणाला,"बोल.."

"माणसाच्या चिरंतन दु:खाचं प्रतिक म्हणून अश्वत्थामा पटतो का तुला?"

"नाही.."

"का?"

"कारण माणसाचं दु:खच चिरंतन नसतं.. त्याच्यासारखंच तात्कालिक.. अख्खा मानववंश वगैरे सोडून दे. पण वैयक्तिकरित्या प्रत्येकाच्या दु:खाला मर्यादा आहेत. प्रत्येकाच्या जखमेवर धरतेच खपली कधी ना कधी. जखमा कुठे भळभळत राहतात आयुष्यभर? किती जणांच्या राहतात? किती जणं आहेत एक जखम अस्तित्व संपेपर्यंत सोबत वागवणारे?"

"सगळे नाही, पण कोणीतरी असेलच की. आणि मग अहोरात्र त्या जखमेचं जाणवणारं अस्तिव घेऊन फिरत रहायचं अश्वत्थाम्यासारखं. विसावा शोधत.."

"Actually he should move on.."

"म्हणजे..."

"अश्वत्थाम्याने बंद केलं पाहिजे विसावा शोधणं. like John nash.. त्याला ती माणसं दिसत राहिलीच ना. ऐकू येत राहिली, जाणवत राहिली.. but he continued with his work.. मग अश्वत्थामा का नाही? खरंतर आभारच मानायला हवे आयुष्याचे अशी जखम दिल्याबद्दल.. सगळ्या भावभावना, सुखदु:खं इतकी तात्कालिक असणार्‍या या क्षणभंगुर जगात आपल्या सोबत सरणापर्यंत येणारं एक दु:ख मिळालं म्हणून..."

"ह्म्म.... तू कधी दूर गेलास तर तू सांगितलेलं हे दु:ख मिळेल मला..." त्याच्या नसण्याच्या कल्पनेनेचे डोळ्यांत आलेलं पाणी लपवत ती म्हणाली..

आणि मग तो समजूतदारपणे थोपटत राहिला तिचं वेड्या कल्पनांत हरवणारं डोकं..