kharach brobal bolalay
thambayala vel nahi.

Dadu,
Comment samajali nahi..

आयुष्याचं पटल हे असं मुक्त मोकळ निरव आभाळ असूनही उडता येत नसेल तर.. आयुष्यातल्या गोष्टींचं ओझंही झालंयच, पण त्या वजनामुळे उडता येत नाहीये असही नाही आणि पंखच नाहीयेत अशातलाही भाग नाहीच.. but this Anguish my Friend!

Too happy Time dissolves itself
And leaves no remnant by—
'Tis Anguish not a Feather hath
Or too much weight to Fly—

फुलून दरवळणारा समजूतदारपणा ...
खूपच सुंदरपणे हे मांडलय. It can not be expressed more appropriately. कविता वाचून डोळ्यांत पाणी आलं.... उगाचच..

Mi... Majha....
:-)

फुलून दरवळणार्‍या समजूतदारपणाच्या,
मुळाशी गाडलेले असतात...
न पुरवले गेलेले हट्ट..
अर्धवट सोडलेली स्वप्नं..
पण दु:ख नाही त्याचेही... sunder

Thanks Rohan.. :-)