कुछ कम ही तआल्लुक हैं, मोहोब्बत का जुनून से..

दुरूनही चाललो असतो सोबत,
फुलली असती आपली बाग..
तुझ्या पाठी माझा वेडेपणा,
माझ्या पाठीवर तुझा राग...

जमलं नाही समजून घेणं,
तुला थोडं, मला थोडं..
मधल्या मधे भांबावलेलं,
तुझं माझं नातं वेडं....

बरोबर आहे तुझं म्हणणं,
प्रेम बीम खोटंय सगळं..
तुझं माझं एकच दुःख,
पण तुझं वेगळं, माझं वेगळं.....

Created a facebook page. Like, subscribe and spread the word for regular updates.

मेरा कुछ सामान...

तुला न पडलेली माझी स्वप्नं खुडून टाकताना,
कानात घुमत राहते तू न मारलेली हाक..
आणि तू मला न लिहिलेली पत्र फाडून टाकताना,
डोक्यात रुंजी घालते तुला न आलेली आठवण..
बंद पापण्यांआड उतू चाललेली तुझी स्वप्नं,
आणि शिवलेल्या ओठांमागे अडवून धरलेली साद घेऊन मी चालतेय,
तुझी सोबत न मिळालेल्या या वाटेवरुन..
पण तरीही मनात जपून ठेवेन मी कायम,
तू न केलेलं प्रेम..

काही गोष्टी आपल्याला मिळत नाहीत..
पैशाने विकत घेता येत नाहीत,
जबरदस्तीने आपल्याशा करता येत नाहीत,
वाट पाहिली म्हणून नशिबी येत नाहीत,
मागून मिळत नाहीत..
तरीही मागितलं...
स्वतःच्या स्वभावाला मुरड घालून,
निर्लज्ज ठरण्याची जोखिम पत्करत,
साद घातली तुला!
तुझं लक्ष माझ्याकडे जावं म्हणून...!
जग जिंकण्याच्या व्यापात गुंतलेला तू...
कळवळून तुला मारलेल्या हाकेनंतर तुझी नजर वळली खरी,
पण गलिव्हरने पहावं बुटक्यांच्या समूहाकडे, तशी..
त्यात उमटली नाही साधी दखलपण माझ्या आकांताची!
आणि क्षणार्धात पुन्हा बुडून गेलास आपल्या व्यापात..
आता शब्द कायमचे मुके,
हाक कायमची कोंडलेली...
काही गोष्टी मिळत नाहीत!
त्या मिळत नाहीत हेच एकमेव सत्य असतं त्यांचं..
अशावेळी निघून जावं,
वेळ नसलेल्या प्रदेशात
न संपणारी प्रतिक्षा घेऊन
न सरणार्या आयुष्यासोबत...

कृष्ण होण्याची ओढ असणं सहाजिक आहे, स्वाभाविक आहे. कारण ते पूर्णत्व आहे. विलोभनीय, आकर्षक, मोहवणारं, प्रत्येकाला आपलसं वाटून कधीच कोणाचं नसणारं पूर्णत्व! कृष्ण होण्याचा प्रवासही नैसर्गिक प्रवास आहे. अपूर्णत्वाकडून पूर्णत्वाकडे. एक एक पाऊल रोज स्वतःला घडवत, संघर्ष करत त्या वाटेवर चालत रहाणं.. हे सगळं प्रवाहाच्या दिशेनेच जाणं आहे.
अनय होणं अवघड आहे. कारण अनय होण्याची वाट कोणी आपणहून निवडत नाही. अनय होण्याची ओढ वाटणं नैसर्गिक नाही. त्याच्या दु:खाचं आकर्षण वाटेल कदाचित पण अनय होण्याचा प्रवास कोणी स्वतःहून निवडणं अशक्यच! आणि लादल्या गेलेल्या गोष्टीइतका त्याचा संघर्षही त्रासदायकच. रोज उठून स्वतःमध्ये ती शक्ती, ते धैर्य निर्माण करणं - समोरच्याच्या डोळ्यात दुसर्‍याच कोणाचंतरी विश्व पहायची.. ज्याचं विश्व आपल्या डोळ्यांत आहे.. ज्याच्या स्वप्नांनी आपले डोळे भरुन गेलेत. हे तो करु शकला म्हणून अनय चं कौतुक. त्याने रोज अंत पाहणार्‍या गोष्टीला सामोरं जाण्याची शक्ती रोज विनातक्रार निर्माण केली म्हणून. पण तो पुरुष होता हे ही त्याच्या कौतुकाचं कारण आहे. बाई करत राहिलीच असती तिच्या नवर्‍यावर प्रेम, त्याच्या डोळ्यात तिच्या स्वप्नांना जागा नसती तरी. रोज मरायची शक्ती गोळा करुनच रोज स्वतःला जन्माला घालणं अपेक्षितच असतं बायकांकडून. अनय चं अनय होणं म्हणूनच वेगळं. कारण ते अनपेक्षितच होतं.
सगळ्यांनाच आपलंसं वाटून शेवटी त्याचं कोणाचंच नसणं राधेला उशीरा का होईना समजलं असावं. पण तोवर तरी तिला मिळालेले आयुष्य उधळून टाकावेत असे त्याच्यासोबतचे क्षण. आपल्या डोळ्यांत जसं त्याचं विश्व आहे तसंच त्याच्याही डोळ्यांत आपलंच विश्व आहे असं वाटण्याचे भाबडे क्षण. तेवढ्या संचितावर काढता येत असावं आयुष्य बहुधा. पण अनयाच्या वाट्याला तर ते खोटे भाबडे क्षण पण नव्हते, तरी त्याच्या नजरेत कायम तीच राहिली. तिचंच विश्व. तिचीच स्वप्न. 'ती'च बनून राहिला तो तिच्या अस्तित्वाभोवती. तिच्या अस्तित्वात कोणतीही भेसळ करण्याचा प्रयत्न न करता तिला ती राहू दिलं आणि स्वतः बनून गेला तिच्या रंगाचा. जसं प्रेम तिने केलेलं कृष्णावर तसंच अनय ने राधेवर आणि मग राधेला जितका कृष्ण मिळाला तितकीही ती त्याला न मिळाल्याने तिच्याहीपेक्षा एक पाऊल पुढे जाऊन अनय झाला तो.
अनयच्या दु:खाचं आकर्षण वाटणारा तू एकटा नाहीस. पण तू कधीच अनय होऊ शकणार नाहीस. होणारच नाहीस. कारण राधा बनता येण्याची पूर्वअट आहे त्यासाठी. तू अनय होऊ शकत नाहीस कारण तुला कृष्ण मिळाला तरी तू कधीच राधा होऊ शकत नाहीस.

तलम, आकर्षक पण टिकाऊ शब्दांचं
मजबूत जाळं विणून
आयुष्याच्या समुद्रात भिरकावलं
माझ्यातल्या विचारवंत कोळ्यानं,
दुःख पकडण्यासाठी...
पण अडकावं कसं माझं शब्दातीत दुःख
शब्दांच्या जाळ्यात?
शब्दांच्या चिमटीतून सतत निसटत
विश्वरुप साकारत गेलंय हे दुःख..
समजलंच नाही माझ्यातल्या विचारवंत कोळ्याला..
हा समुद्रच दुःखाचा आहे..

चूड पेटवली आणि धडाडून उठल्या ज्वाळा
बघता बघता वेढून टाकतील मला असं वाटलं..
माझाच घास घेवू बघण्याइतक्या उन्मत्त..
चोहीबाजूंनी..
अक्राळविक्राळ ज्वाळा...
त्याचा असह्य विरह एकदमच अंगावर आल्यासारख्या..
त्याच्यापर्यंत कधीच पोहचू न शकणारी माझी तळमळ
बाहेर आल्यासारख्या..
त्याच्या आत्ममग्न अनभिज्ञतेला माझ्या प्रेमाची दखल घ्यायला लावण्याच्या अट्टहासासारख्या..
आता व्यर्थ आहे या ज्वाळांच्या तडाख्यातून स्वतःला वाचवणं..
पण ही आग पुरती भस्मही करुन टाकत नाहीये मला..
बचावतेच आहे मी..
असह्य वेदनेत तळमळण्यासाठी..
रोज कणाकणाने मरण्यासाठी...
अजून आहेच बाकी माझं जळणं...
डेनेरस,
दरवेळी आगीतून वाचत राहणं बरं नाही बयो..
सारखी सारखी आपल्या स्वप्नांची अशी राख होत असताना आपणच फक्त मागं उरणं जीवघेणं असतं..
त्यापेक्षा जळून जावं आपल्या स्वप्नांबरोबर आपण..
स्वप्नांची वाट पहाणार्या पापण्या अश्रूंनी जेवढ्या जळतात तेवढ्या आगीने नाही...
मला विचार..
कालच रात्री त्याची सगळी स्वप्नं गोळा करुन
पेटवून आलेय मी मनाच्या स्मशानात...
चूड पेटवली आणि धडाडून उठल्या ज्वाळा...

पाऊस पाऊस
चिंब ओला
तुझ्या नजरेत
माझा झुला

पाऊस पाऊस
लपले पान
तुझ्या नजरेत
हिरवे रान

पाऊस पाऊस
गच्च भिज
तुझ्या नजरेत
वेडी वीज

पाऊस पाऊस
पुसले काजळ
तुझ्या नजरेत
भलते वादळ
!!!!!!!

तुझ्या घरात पाऊल टाकतानाच माहिती होतं,
हा काही आपला कायमचा मुक्काम नव्हे..
पण माझ्या विदग्ध आत्म्याला विसावा देऊ शकणारी,
हीच ती जागा...
आणि मग एकेक दिवस करत मुक्काम वाढतच गेला,
तुझं घर आपलंच समजू लागले मी..
कधी निघून जावं म्हटलं तर तू ही थांबवलस मला..
आणि मलाही नाही ओलांडता आला तुझा लोभसवाणा आपलेपणा..
मग सजवत गेले तुझं घर, आपलंच समजून..
कानेकोपरे धुंडाळले.. भूतकाळ चाचपला..
नवे रंग आणले, नवे गंध आणले, नवे सूर आणले..
बोलक्या झाल्या भिंती, हळुवार झाली हवा..
इतकंच काय पण,
तुझ्या अंगणभर मोगरासुद्धा बहरला,
आपल्या निरंतर गप्पांसोबत...
पण आता तुझ्या आपलेपणावर हक्क सांगू येतायेत माझी दुःखं..
तुझ्या घराच्या अवकाशात जमू लागलंय माझ्या अपेक्षांचं मळभ..
वेदनांनाही हवी झालीये तुझ्या घरात त्यांची जागा..
संकेत मिळालाय.. आता निघायला हवं..
माझ्यातल्या अनावर वादळाने आपलं अंगण उद्ध्वस्त होण्यापूर्वी..
तुझ्या चंद्रमौळी घरात माझ्या वेदनेचे सूर घुमण्यापूर्वी..
तुझ्या ओल्या आवाजात नको घालू शपथ आपल्या मोगर्याची..
आता माझी निघायची वेळ झाली...

जग चालतंच असतं
मागील पानावरुन पुढे...
चांदणीला फुलपाखरं पहिल्यांदा दिसतात तेव्हा...
पण चांदणीचं मात्र विश्व बदलून जातं..
हसत राहते लुकलुकत,
फुलपाखरं पाहता पाहता...
कोवळ्या फुलांत भिरभिरणारी फुलपाखरं..
निश्राप मनस्वीपणे लळा लावणारी फुलपाखरं...
नियती ठाऊक असतेच चांदणीला,
अगदी पहिल्यापासून...
अन् म्हणूनच फुलपाखरांचं तिला अप्रूपही जास्त..
फुलांनाही नसेल एवढं...
चांदणी निरखत राहते फुलपाखरांना कौतुकाने..
तो असह्य पण अटळ क्षण येईपर्यंत..
जग चालत राहतं..
काळाच्या ओघात फुलं प्रौढ बनतात... पोक्त नजरेसारखी..
आणि फुलपाखरं उडून जातात.. नजरेतल्या सुगंधासारखी...
फुलपाखरं उडून जातात तेव्हाही,
जग चालत राहतं..
मागील पानावरुन पुढे..
फुलंही गुंतून जातात त्यांच्या पोक्त व्यवहारात..
ती चांदणी मात्र विझून जाते गर्द काळोखात,
कायमची...
फुलपाखरं उडून जातात तेव्हा...